Een aantal weken geleden hadden wij de derde cursusavond van de basiscursus vogelherkenning. Het onderwerp was determinatie. Op de zaterdag daarna mochten wij meedoen aan een excursie om het gebodene in praktijk te brengen. Door een schaaktoernooi op de vrijdagavond had ik maar een kort nachtje gehad, waardoor het oude spreekwoord weer eens opgeld deed: morgenstond heeft lood in de benen. Bij het krieken van de dag besteeg ik mijn trike en de eerste paar kilometers verliepen vrij stroef. Maar toen ik eenmaal in de cadans kwam ging het als vanzelf.
Je kunt van de landschapsarchitecten van Flevoland van alles beweren, maar niet dat ze niet wisten hoe ze een liniaal moesten hanteren. Het Flevolandse fietspadennetwerk heeft daardoor een hoog meditatief karakter gekregen.
De wijk Nobelhorst dreigde even mijn routeplanning te fnuiken doordat de doorgaande wegen waren opgebroken. Gelukkig staat mijn trike ook off road zijn mannetje (m/v). Ruim op tijd kwam ik aan bij de Kemphaan.
Ik werd ingedeeld bij de groep van Peter Scholten. Tja, wat kan ik over hem zeggen? Toen ik 50 jaar geleden nog zonsverduisteringen trachtte te voorspellen, was hij al aan het vogelen. In de daarop volgende jaren heb ik vele hobby’s versleten zoals astronomie, elektronica, jiu jitsu, geologie, nordic walking, geocaching en schaken, terwijl hij gewoon door is blijven vogelen. Dat maakt hem toch wel tot een fenomeen. Wat hij kan wil ik ook leren, en dat ik daarvoor 50 jaar te laat ben begonnen, daardoor zal ik mij maar niet laten ontmoedigen.
Het bos was nu nog veel mooier dan de vorige maand doordat de herfst nu echt had doorgezet. Prachtige kleuren, heerlijke geuren en een mooi licht van een waterig zonnetje. Menig vallend blad werd aangezien voor een vliegend vogeltje. Al snel spotten wij een vlucht Kramsvogels, en even later een paar Koperwieken. Twee soorten die ik nog nooit in het echt gezien had!
Ik zat trouwens wel in een beetje eigenaardige groep. Op een gegeven moment nam het gesprek een culinaire wending: wat is de beste manier om een Nijlgans te bereiden?
Nu zou je, als je benepen genoeg bent, dat nog kunnen vergoelijken als bestrijdingswijze van een invasieve exoot, maar al snel moesten ook andere vogelsoorten het ontgelden.
Ondertussen vertelde Peter ons het ene na het andere interessante feit. Hoe het vliegen van de Holenduif verschilt van de Houtduif, hoe je een Kramsvogel kunt herkennen aan de vlucht, dat een Nijlgans de enige gans is met zichtbaar wit bovenop de vleugels tijdens de vlucht.
Op een gegeven moment werden we ingehaald door een groepje mensen die ons in felgekleurde kleding hijgend voorbij kwamen sjokken. Een tijdje later kwamen we ze weer tegen, nu de een nog aamborstiger dan de andere amechtig. Je kunt het toch maar ongelukkig treffen met de keuze van je hobby!
We hebben de volgende soorten gezien: Zwarte Kraai, Kramsvogel, Roodborst, Staartmees, Houtduif, Aalscholver, Koolmees, Pimpelmees, Koperwiek, Nijlgans, Holenduif, Boomkruiper, Meerkoet, Fuut, Kuifeend, Zilvermeeuw, Kokmeeuw, Gaai, Blauwe Reiger.
We konden slechts één hond noteren: Lana.
Lana was een soort kruising tussen een Pittbull en een Boxer, maar dan met een platgeslagen smoel. De gelijkenis met haar baasje was trouwens verbluffend.
Op de terugweg werd het zonnetje steeds wateriger, tot het op een gegeven moment met bakken uit de hemel kwam. Ik besloot daarop maar niet meer het nieuwe fietspad door natuurgebied de Grote Trap te nemen. Op weg naar huis werd ik achtervolgd door een piepend vogeltje. Van Peter hadden we geleerd te determineren door middel van exclusie. Door deze methode systematisch toe te passen kon ik al snel uitsluiten dat het hier om een vogel ging. De regelmatige frequentie van de piepjes, die varieerde met mijn trapsnelheid maakte duidelijk dat ik hier met een regenbroek van doen had die tegen een stuurstang schraapte. Tja, ik moet ook nog veel leren.
Anderhalf uur fietsen door de regen. Dat geeft zo’n tocht dan toch ook wel weer iets heroïsch.
Dick Stapersma